Voor het eerst lopen we een etappe op woensdag. We hebben nu steeds minder aanrijtijd nodig, dus nadat Hennie klaar is met het rondbrengen van de post, kunnen we nog mooi een korte etappe doen.
Nou ja, mooi.....? Dat leek het eerst niet te worden, maar werd het wel!
Op station Wezep moeten we 20 minuten wachten tot de trein naar 't Harde komt. Het regent pijpenstelen, maar de temperatuur is lekker. Stipt op tijd komt de trein. Gelukkig werkt mijn oriëntatie nog goed, want de trein rijdt naar het NOORDEN!!!! NEEEE, niet instappen!!!! Aan de overkant stopt ook een trein, richting Zuiden....die hadden we dus moeten hebben.
We kijken verdwaasd de treinen na; de regen stroomt neer. We moeten wel een bijzonder aanblik gegeven hebben: 2 dames met paarse hesjes, korte- c.q. halflange broek, heuptassen om...duidelijk klaar om te gaan wandelen.....bizar gezicht. Zo bizar, dat we aangesproken worden door een ouder echtpaar, die we beduusd onze flater vertellen. Zij kijken elkaar aan, en zeggen dan vrolijk: "Kom mee, we brengen jullie naar 't Harde! Dit hebben we wel over voor Open Doors!"
Wat een cadeautje! Even later zoeven we in de stromende regen richting 't Harde, en leggen onze wandeling met een missie uit aan deze lieve mensen. Zij kennen Open Doors goed, doen mee aan allerlei OD activiteiten. Het wordt nog leuker: al pratend komen we er achter dat we gezamenlijke kennissen hebben! Een echtpaar bij mij uit de kerk, zijn hun "camping"vrienden, waarmee ze al jaren samen op dezelfde camping staan. We zullen hen de groeten overbrengen. Hoe klein is de wereld....
Beste Herman en Gerda, ik hoop dat jullie dit lezen: Nogmaals hartelijke dank voor jullie lift!
Als we afscheid hebben genomen, zeggen we tegen elkaar dat we na deze consternatie eerst wel een kop koffie verdiend hebben. Vlak naast het station staat een Wokrestaurant; ze zullen er toch vast ook wel een kop koffie hebben. Koffie hebben ze zeker. En verder is ook dit een bijzondere ontmoeting, met Opa en Oma, schoondochter en kleinzoon Jesse, die vandaag zijn rapport heeft meegekregen van school. Jesse, pas een paar jaar in Nederland, en nu al een 9 op Nederlands! Zoals bij ons in de familie traditie is, geven we hem natuurlijk een geldelijke bijdrage voor zo'n prestatie. Tegen de tijd dat we opstappen - we moeten toch echt nog zo'n 13 kilometer lopen - horen we al bijna bij de familie. Met de beste wensen, en uitgezwaaid door Jesse, gaan we tegen 16.00 uur dan eindelijk op pad. Het regent nog steeds een beetje, maar we zijn nog geen 50 meter op weg, of de regen stopt......
De damp hangt tussen de bomen; een grijze wereld, mooi en mysterieus.
De kilometers tikken onder onze voeten weg. Mooie bospaadjes, soms een stukje weiland. Een gehucht 't Loo, waar we een luisterpunt scannen. Al luisterend naar het verhaal over Sjonnie Meijer, 6 jaar, en zijn vader, die bij boerengezinnen in de omgeving een onderduik vonden, wandelen we verder. Tenslotte kwamen vader en zoon terecht in het Verscholen Dorp bij Vierhouten. Sjonnie en zijn vader zijn bij de 8 slachtoffers, die gedood worden, als het kamp ontdekt wordt....
Als we de A28 oversteken over het viaduct, schijnt de zon. Even later zijn we terug in Wezep. We hebben inclusief pauze over 14 kilometer zo'n 3 uur over gedaan. Als we de auto van de Parkeerplaats af rijden, begint het weer te regenen...
En nog zijn de bijzondere ontmoetingen voor vandaag niet voorbij. Het is ook al een traditie van ons dat we aan het eind van elke etappe even een patatje ergens gaan eten, de calorieën moeten tenslotte wel op peil blijven :-) We besluiten om bij de Mac aan te gaan in Zwolle Noord.
Als we ons installeren met onze McChicken menu's gaan er aan het tafeltje naast ons twee jonge mannen zitten. Even later valt me op, dat ze hardop een gebed uitspreken. We wensen hen een Smakelijk eten toe, en even later zijn we in gesprek. Ja, ze zijn allebei christen. De ene is een geboren Nederlander, de ander een geboren Iraniër. We horen een verhaal, die helemaal past bij onze missie. Over de prachtige bevolking van Iran, dat onderdrukt wordt; waar elke bekering tot het christendom zware vervolging tot gevolg heeft. Een afschuwelijk verhaal van een jongeman, die terug gestuurd wordt naar Iran, omdat het wel mee zou vallen met de vervolging. Maar het viel niet mee in Iran, en voor een tweede keer kan hij vluchten. En toen mocht hij wel blijven in Nederland. "Mijnheer Balkenende vond het goed dat ik een verblijfsvergunning kreeg, " vertelt hij trots. En nog trotser vertelt hij verschillende keren dat hij intussen de Nederlandse nationaliteit heeft!
Twee vrienden, ze zijn ook collega's. Het is hun droom dat ze nog een keer samen naar Iran kunnen gaan, om de familie van de ene te ontmoeten. Misschien op een dag.....
Bijzondere mensen op ons pad. Niets is toevallig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten