Links af naar het Noorden - door Jo Anne

De wekker gaat vroeg, het is nog donker. Wat wil je ook....4 januari. In de schemering gaan Henny en ik op weg naar Nijkerk, waar we Mirjam oppikken. Zij loopt vandaag ook mee. Daarna rijden we verder naar Amersfoort-Zuid. Het is goed weer, de temperatuur is hoog voor de tijd van het jaar.

Vorige keer zijn we geëindigd bij Kamp Amersfoort, een concentratiekamp waar vooral de Russische krijgsgevangenen beestachtig behandeld werden. De Duitsers joegen de Russische gevangenen door de straten van Amersfoort, met de bedoeling de Nederlanders te laten zien wat voor “Untermenschen” de Russen eigenlijk wel waren. De Duitsers dachten dat op die manier meer Nederlanders zich zouden aanmelden voor Duitse krijgsdienst, om de Russische opmars te stuiten. Maar het tegendeel gebeurde: De Amersfoorters probeerden de uitgemergelde Russen eten en drinken toe te stoppen en er meldde zich niemand aan voor de Duitse Wehrmacht. De Russische gevangenen hebben een ongekend zwaar regime ondergaan in Kamp Amersfoort. Onze wandeling begint deze keer bij het Russische ereveld op Begraafplaats Rusthof naast Kamp Amersfoort.

Daar staan de rijen stenen van 875 herbegraven Russen. Het ontroert me dat er ook nu nog verse bloemen liggen bij diverse graven. Zo ver van huis omgekomen, en dan toch nog in herinnering gebleven. Het monument bestaat uit een metershoge marmeren zuil – het marmer komt uit Rusland –, waarbij we een kaarsje en een steentje uit Sobibor neerleggen.

We zeggen tegen elkaar dat ook vandaag de dag deze dingen gebeuren: in Noord Korea, waar mensen doodgehongerd worden in de kampen; Syrië, waar meer dan een miljoen mensen op de vlucht zijn en soms in erbarmelijke omstandigheden moeten leven; de Centraal Afrikaanse Republiek, waar een ongekende ramp – een beetje buiten ons gezichtsveld – zich voltrekt.

We denken aan hen die om hun geloof in Jezus op dit moment hun leven verliezen.

 Na dit indrukwekkende begin vervolgen we onze wandeling, die vandaag definitief afbuigt naar het Noorden, richting Kamp Westerbork. Onze aanrijtijd wordt vanaf nu steeds merkbaar korter.

We lopen door de prachtige, oude binnenstad van Amersfoort. Maken kilometers langs de spoorlijn en langs de drukke Amersfoortse weg naar Nijkerk. Niet veel mooie natuurgebieden vandaag. 

In Nijkerk voert de route ons langs plaatsen, waar nog een vage echo uit het verleden aan het joodse leven doorklinkt. We lopen een stuk van de route, waarlangs in maart 1943 de joodse Nijkerkers – die niet in de onderduik waren gegaan – opgedreven werden naar het station. Daar wachtte de trein naar Westerbork....en verder.

Wij genieten in de gezellige binnenstad van Nijkerk – compleet met ijsbaan – van een heerlijk patatje met Bal en vooral van elkaars gezelschap. We realiseren ons welk een enorm voorrecht we hebben om hier in dit land in vrede te mogen leven; alle rassen en kleuren door elkaar heen, niemand die vervolgd wordt. We zijn dankbaar.