“De IJssel, als we die maar hebben gehad….” Dat zeiden we
steeds vaker tijdens de laatste etappes. De brug over het water was een barrière,
waar we gevoelsmatig tegenaan liepen en òver moesten om uiteindelijk Westerbork
te bereiken. Nu we na 14 etappes dan toch in Zwolle staan en ons doel niet meer
de IJssel is moeten we iets anders bedenken om naar uit te kijken. Zondag 12
april 2015 – kamp Westerbork. Die datum en die plaats zijn het doel van onze
wandelingen.
Onze wandeltassen slingeren we dus maar weer om de heupen
bij het station in Zwolle. De veters worden nog een keer goed gestrikt; het is
nog ‘maar’ een kleine 100 kilometer die we voor de boeg hebben. Dat klinkt niet
eens zo veel, toch?
We wandelen noordwaarts Zwolle uit en in het wandelboekje
worden we onderweg gewezen op een adres waar de familie Noordhof tijdens de
oorlog veel gasten onderdak bood. Hun buren hadden al die tijd niets gemerkt
van hun gastvrijheid en de verbazing was dan ook groot toen er op de
Bevrijdingsdag in april ’45 maar liefst 14 extra buurtbewoners bleken te zijn.
Het echtpaar is in 1999 postuum door Yad Vashem onderscheiden als
‘Rechtvaardigen onder de Volkeren’.
 |
| Gedenksteen aan de voormalige synagoge in Zwolle |
Eenmaal Zwolle uitgelopen gaan we over een groot
industrieterrein en uiteindelijk zien we de toren van Lichtmis. Heel ver weg. Daar
moeten we naartoe…...wat een saai end. Het lijkt alsof we er niet dichterbij
komen.
Nou ja, wat is saai? We wandelen over smalle weggetjes en over boerenlanen tussen de gewassen en weiden door. De zon en de wind in de rug. Links van ons de A28, rechts het spoor.
Ondertussen lezen we het ontsnappingsverhaal dat beschreven staat in het boekje. Het gaat over de laatste deportatie, die richting Auschwitz ging op 3 september 1944. Hier, in ‘the-middle-of-nowhere’, zijn acht jonge mensen ontsnapt uit de rijdende trein. Met behulp van een meegesmokkeld zaagje maakten ze een gat in de houten wagonwand. Sonja Wagenaar-van Dam was één van hen die de sprong maakte en allemaal vonden ze een veilig onderduikadres in de omgeving. Het was ook de trein waarin de familie Frank zat. Zeventig jaar geleden reed hier de allerlaatste trein met 1019 gevangenen. En vanaf de plek waar we nu staan minus 8….
Nou ja, wat is saai? We wandelen over smalle weggetjes en over boerenlanen tussen de gewassen en weiden door. De zon en de wind in de rug. Links van ons de A28, rechts het spoor.
Ondertussen lezen we het ontsnappingsverhaal dat beschreven staat in het boekje. Het gaat over de laatste deportatie, die richting Auschwitz ging op 3 september 1944. Hier, in ‘the-middle-of-nowhere’, zijn acht jonge mensen ontsnapt uit de rijdende trein. Met behulp van een meegesmokkeld zaagje maakten ze een gat in de houten wagonwand. Sonja Wagenaar-van Dam was één van hen die de sprong maakte en allemaal vonden ze een veilig onderduikadres in de omgeving. Het was ook de trein waarin de familie Frank zat. Zeventig jaar geleden reed hier de allerlaatste trein met 1019 gevangenen. En vanaf de plek waar we nu staan minus 8….
Jo
Anne en ik hebben het er onderweg over dat het lijkt alsof de wereld deze zomer
ineens in brand staat.
Tegenwoordig zitten we –anders dan 70 jaar geleden - voortdurend boven op het nieuws. We kunnen geen tv, radio of pc aanzetten of de beelden en geluiden worden ons zonder censuur voorgeschoteld. Syrië, Irak, Oekraïne: je zou er bijna op afknappen. Bijna. Mensen worden vervolgd, gevangen genomen, vermoord omdat ze niet zo denken en doen en niet het leven leiden zoals hun zelfverkozen meerderen hen dat voorschrijven. We beseffen dat wij ons daardoor nog steeds, en des te meer, verbonden voelen met hen die toen –en nu- niet de kans hadden om daarover te spreken en monddood werden gemaakt. Deze etappe was alles behalve saai: het gaf veel stof tot nadenken, bidden maar ook danken. Zonder ophouden!
Tegenwoordig zitten we –anders dan 70 jaar geleden - voortdurend boven op het nieuws. We kunnen geen tv, radio of pc aanzetten of de beelden en geluiden worden ons zonder censuur voorgeschoteld. Syrië, Irak, Oekraïne: je zou er bijna op afknappen. Bijna. Mensen worden vervolgd, gevangen genomen, vermoord omdat ze niet zo denken en doen en niet het leven leiden zoals hun zelfverkozen meerderen hen dat voorschrijven. We beseffen dat wij ons daardoor nog steeds, en des te meer, verbonden voelen met hen die toen –en nu- niet de kans hadden om daarover te spreken en monddood werden gemaakt. Deze etappe was alles behalve saai: het gaf veel stof tot nadenken, bidden maar ook danken. Zonder ophouden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten