Het
is koud en de weersverwachtingen zien er niet zo best uit voor
vandaag. We parkeren de auto bij het station in Baarn en nemen de
trein naar Hilversum. We duiken eerst maar 'es de Starbucks in voor
een kop koffie en spreken onze wandeltocht door.
Waar de trein
slechts 6 minuten over doet van Baarn naar Hilversum doen wij er 6
uur over om terug te wandelen langs delen van dat zelfde spoor naar
Baarn. Op de begraafplaats staat het “Mauthausenmonument” waarin
een grote steen gemetseld is uit Mauthausen. Deze steen is meegenomen
uit de steengroeven door Bill Minco, een Joodse verzetsstrijder. Hij
heeft de concentratiekampen overleefd. We leggen er ons kleine
Mauthausensteentje op en steken een kaarsje aan.
We vervolgen
onze tocht naar de Joodse begraafplaats en de synagoge. Waar we nog
niet goed bij stil staan, is dat op zaterdag deze Joodse plaatsen
gesloten zijn omdat het sabbath is. Even verderop ligt het monument
van de Jeugdalijah, dat we wel kunnen bezoeken.
Ter herinnering
aan de groep Duitse en Oostenrijkse Joodse jongeren, die door hun
ouders in 1939 naar het veilige Nederland waren gestuurd, om
voorbereid te worden op hun emigratie naar Palestina. Hoe moeilijk –
hoe wanhopig ook – moet dat geweest zijn om je kind, tussen 15 en
17 jaar oud, naar een onbekend land te sturen. Dankzij de
Westerweelgroep heeft 70 % van deze groep jongeren de oorlog in de
onderduik overleefd.
Terwijl ik
gehurkt bij de gedenkplaat zit spreek ik zachtjes de namen uit van
hen die nooit meer naar huis kwamen:
Sigi, Bernhard,
Lilli, Robert, Joachim, Hartog, Tina, Hans, Esra, Lilli, Arnold,
Juda, Kurt, David, Manfred, Fabian, Joachim, Willi, Paul, Israël,
Isi, Max en Josef.
Jullie zijn niet
vergeten.
We leggen een
steentje, steken een kaarsje aan, staan stil en wandelen verder.
De tocht gaat
verder door de buitenwijken van Hilversum en door de prachtige
herfstbossen en de Hoorneboegse heide. Ondanks de slechte
weersverwachtingen is het een prachtige zonnige najaarsdag en we
wandelen onszelf wel warm.
Als het rondje
Hilversum er op zit en we station Sportpark gepasseerd zijn volgen we
even onze neus…..pauze. Patatje met bal.
Het laatste deel
van deze etappe leidt ons in lussen langs de spoorlijn. Statige
beuken weerspiegelen in grote plassen op het bospad. Het weldadige
geluid van de stilte wordt regelmatig onderbroken door de langs
zoevende trein.
Hoe zal dat
geweest zijn, vragen we ons af, zo'n 70 jaar geleden? Als je hier
toen in het bos had gestaan: zou je dan iets weten van het drama dat
langs jou heen tufte? Zou je dan een schreeuw horen? Een uitgestoken
hand door een luchtrooster zien? En als je dat dan geweten had: Wat
had je kunnen doen?
De ruisende wind
door de boomtoppen fluistert de namen van voorbij. Bij elke stap
denken we aan hen….
Sigi, Bernhard,
Lilli, Robert, Joachim, Hartog, Tina, Hans, Esra, Lilli, Arnold,
Juda, Kurt, David, Manfred, Fabian, Joachim, Willi, Paul, Israël,
Isi, Max en Josef.
Na ruim 25
kilometer zijn we bij de auto bij het Amalia-park in Baarn. Het was
een mooie tocht, het weer was goed, we hebben opnieuw wandelend stil
gestaan.
Als we zo'n 20
minuten op de terugweg zijn, net boven Amersfoort, begint het te
regenen. Het houdt niet meer op.
De volgende dag,
zondag 13 oktober, zien we op het journaal dat het gebied rond
Hilversum getroffen is door noodweer. Veel omgevallen bomen en schade
aan huizen en auto's.
Daar wandelden wij gisteren....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten