Tussen Muiderberg en Hilversum. - door Jo Anne

Ontmoetingen met ....

# De uitbaatster van de coffeecorner langs het Naardermeer, 88 jaar oud. 

Ergens langs het Naardermeer ligt het gemaal "De Machine". Ik wil al bijna voorbij lopen, als het bordje beschreven met beverige letters me opvalt: "Koffie € 1,- ; Koek € 0,50 ; Zelf pakken". Er staan uitnodigend een paar lekkere tuinstoelen bij. Deze kans laat ik niet lopen. Ik zit nog maar net, als een oude dame me hartelijk begroet, en er ook maar even bij gaat zitten. Ze woont al 66 jaar in het gemaal, nu al een aantal jaren alleen sinds haar man is overleden. Sinds enkele jaren heeft ze, in overleg met Natuurmonumenten, een koffiehoekje voor de wandelaars ingericht: "Zo gezellig!" We hebben een geanimeerd gesprek, tot er ergens "Joehoe" klinkt. Kleindochter met een paar achterkleinkinderen komen op bezoek bij oma. Ze springt overeind, en wenst me nog het allerbeste voor het vervolg van mijn wandeling.

# Annet Betsalel, filmmaakster, beheerster van de synagoge in Bussum.

In Bussum voert het Westerborkpad langs de synagoge, en terwijl ik buiten een foto maak, roept iemand me toe dat ik gerust even aan kan bellen bij huisnummer 1. Annet zal me graag rond willen leiden.
En zo gebeurt het dat ik voor het eerst hier in Nederland een synagoge binnenstap, die bruist van gemeentelijke activiteiten.

Annet legt me uit dat ze juist een nieuwe Thora-rol hebben gekregen, die begeleid door een Klezmer-bandje door de straten van Bussum naar de synagoge is gedragen. Ze opent de kast voor me, en toont me een aantal oude en nieuwe prachtige Thora-rollen. Wat een voorrecht dat ik dit mag zien.
Het valt me op dat er in een bijzaal een mooi gedekte tafel staat, en Annet vertelt dat ze zo meteen 4 gasten uit Israël verwachten. Ze wijst een groep kinderen aan op een van de vele foto's : "Kijk, dat zijn ze. Die kinderen hebben hier in Bussum de oorlog in de onderduik overleeft. Na de oorlog zijn ze geëmigreerd naar Israel, maar ze komen nog vaak op bezoek".  Annet vertelt verder dat ze bezig is met een documentaire over het Joodse leven rondom de synagoge voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hoe er, terwijl de Duitsers de synagoge in beslag hadden genomen, er op het dak nog onderduikers zaten.
Een paar mannen komen me begroeten. Ze zijn hartelijk, en druk bezig om hun gasten uit Israel straks gastvrij te ontvangen.
Annet neemt afscheid van me met de groet: "Moge je weg vol zegen zijn."

# Samen 

Zij zegt: "Dat heb ik je vanmorgen toch al gezegd?"
Hij zegt: "Oh? Ja?"
Zij: "Ja."
Hij: "Ach. Ja".

Samen schuifelen ze verder, zij achter de rollator, hij -nog statig- naast haar. En terwijl de gouden bladeren naar beneden dwarrelen, legt hij zijn hand op die van haar.

# Waarom doe ik dit? 

Na zo'n 16 kilometer gaat het pijn doen. Mijn voeten, mijn knieën, mijn heupen. Midden op de hei, nergens een mogelijkheid om een stukje af te snijden, laat staan een bus of taxi te nemen omdat het nu welletjes is geweest.
Ik vraag me af, waarom ik dit in vredesnaam doe?! Dan herinner ik mij, dat ik bezig ben met een wandeling met een missie: daar midden op de hei zie ik ze voor me, de gezichten; hoor ik hun verhalen. Ook geen mogelijkheid om een stukje af te snijden, om gewoon maar te stoppen, de bus te nemen, niet meer de pijn te willen voelen. Geen mogelijkheid voor hen om te ontsnappen.

# Daarom.....

Layla, Sara, Ruth, Martha, Dhoti, Nasirah, Emed, Maria, ik heb vandaag veel aan jullie gedacht.