Wandelend stil staan - Van Diemen naar Muiderberg. - door Henny

De wekker gaat om 5 uur. Deze zon-dag doet zijn naam letterlijk eer aan: de zon is er bij vandaag en ik verheug me op deze dag: Jo Anne en ik gaan onze 2e wandeling van het Westerborkpad maken. De 2e én 3e etappe van het bijna 340 kilometer lange pad staan in de planning. De vorige keer stopten we bij station Diemen en daar starten we deze dag weer. Van Diemen naar Weesp en van Weesp naar de Joodse begraafplaats in Muiderberg. 

Onze missie begint met een misser: We zitten namelijk bij de verkeerde bushalte en missen daardoor ook nog de trein. Met een fikse vertraging stappen we het perron van Diemen op en wandelen naar de Israëlitische begraafplaats. 

We klemmen ons monumentje achter een roestige draad dat uit een betonpaal steekt. De tijd laat hiermee de sporen van verval zien. We staan stil te kijken naar ontelbaar veel zerken met namen en jaartallen....Elke steen kent ongetwijfeld zijn verhaal, verdriet en herinnering. Onderweg drinken we een kopje koffie en hebben een korte ontmoeting met nog 2 Westerborkpadwandelaars. We wensen hen een fijne dag en wandelen richting het Diemerbos.

We vinden er rust, maar de stilte die we graag horen wordt verbroken door de geluiden van dit gebied. Boven een tunnel op ons pad raast het verkeer op de A9 over het viaduct, door het Amsterdam-Rijnkanaal varen vrachtschepen en de aanvliegroute laat schitterende buiken van grote jumbo's zien die gaan landen op Schiphol. Niemand van die vluchtige voorbijgangers ziet ons of kent ons en hebben er geen weet van dat wij wandelend stil staan. Onderweg komen we in vergelijking met onze vorige wandeling nauwelijks historische sporen of gedenkplaatsen tegen, maar we zijn ons er wel degelijk van bewust waar we mee bezig zijn. Namelijk het spoor volgen van de deportatie van de Joden. We wandelen met de zon in het gezicht langs het treinspoor naar het station in Weesp.

                               Dit was de plaats waar zij de Eeuwige en elkaar ontmoetten

Tot ze zo maar weg waren 

29 april 1942

Voormalige synagoge 1840-1942

We hebben ons monumentje niet geplaatst bij het station in Weesp, maar bij de synagoge onder de gedenksteen in de zijgevel. In het steegje waait de wind steeds het vlammetje van ons kaarsje uit en we zetten het uiteindelijk in de schaduw van de regenpijp. Wanneer we verder gaan en nog even omkijken brandt het nog. Gelukkig.
In de smalle Pieter Jacobstraat kijken we uit op het fort en besluiten daar even uit te rusten op de Ossenmarkt. Een paar spatjes regen vallen, maar wij zitten droog. 

Daarna wandelen we langs de Vecht richting Muiden. Er staat links af (=LA) in ons boekje, maar juist dáár staat dat we niet LA kunnen, omdat het wandelpad in verband met werkzaamheden gesloten is. Onze dag is al met pech begonnen, dus "Wat doen we?" Het enige wat ons kan gebeuren is dat we een paar kilometer extra moeten wandelen omdat we een onoverkomelijk obstakel tegen komen, maar we gokken op een beetje geluk. En nemen toch het pad over het dijkje. 

Wat treffen we daar een cadeautje. Het Muiderslot, waar we normaal gesproken met 120 kilometer aan voorbij gaan, zien we stap voor stap dichterbij komen en van ons afgaan. Jongens, wat is dít mooi! Aan het einde van het dijkje kunnen we via een overstapje aan de andere kant van het hek komen. We klimmen de volgende dijk op en wat we daar zien is adembenemend: We kijken uit over het IJmeer en in de verte ligt Pampus, maar wij liggen het (nog) niet.

 Links van ons het water, rechts de weilanden en het Muiderslot, voor en onder ons de dijk inclusief koeienvlaaien en de wind in onze rug. En boven ons horen we de brullende motoren van de vliegtuigen die door de wolken vallen: ze brengen mensen op de plaats van hun gekozen bestemming. De zon straalt.
Wat zijn we toch bevoorrecht hier te mogen staan. Ik word er blij van. En stil. Jo Anne ook.
Op de dijk nemen we nog een paar overstapjes waarvan er zelfs één over privé-terrein gaat. Wat bijzonder! De koeien, die van nature nieuwsgierige Aagjes zijn, kijken niet op van een paar wandelaars meer of minder. Eén van de tegemoetkomende wandelaars vraagt ons in het voorbijgaan wat de betekenis is van ons paarse hesje. Jo Anne vertelt haar waar we mee bezig zijn en waar we het voor doen. Ondertussen graaf ik in haar rugtas naar een foldertje voor de mevrouw. Ze neemt het aan, we groeten elkaar, en vervolgen onze wegen. Ja hoor, ons WtW-hesje valt wel op en geeft gespreksstof. Nog een paar kilometer en dan zijn we in Muiderberg. We struinen nog even over de Joodse begraafplaats, maar de volgende wandeling starten we hier weer en zetten dan ons kaarsje neer. De eerste 34 kilometer van de bijna 340 kilometer lange wandeltocht zit er op. Jo Anne ligt nu toch een béétje voor Pampus....