We kijken terug op een fantastische eerste wandeldag. Gistermorgen om half 9 van huis vertrokken en om 11.00 konden we de trein van Diemen - Amsterdam Centraal al nemen.
De zon scheen volop, een prachtige dag.
Om onze eerste wandeldag te vieren, zijn we - samen met Hennie's kinderen, die een dagje naar het Rijksmuseum gewonnen hadden!- eerst maar eens op een terrasje aan het IJ neergestreken en hebben onszelf lekker verwend met koffie met gebak. Hoezo afzien....!?
En dan begint onze tocht van 340 kilometer richting Drenthe.
Onze eerste stappen zetten we op het stationsplein, waar we gelijk ook ons eerste monumentje neerzetten.
Het steentje komt uit Sobibor, waar na Auschwitz de meeste Nederlandse Joden vermoord werden.
(Sobibor 34.295 - Auschwitz 56.500)
Op het kaartje staat de tekst uit Jeremia 29:7
"Zoekt de vrede voor de stad, en bidt voor haar tot G'd, want in haar vrede zal uw vrede gelegen zijn."
En dan gaan we op weg. Langs de Amsterdamse grachten, die liggen te schitteren in de zon. Druk bevaren door rondvaartboten, en bootjes met erg gezellige gezelschappen, die daar tussen door laveren. Een drukte van belang.
Op het Rembrandtplein wordt life muziek gemaakt, je hoort er alle talen van de wereld spreken. Rembrandt met zijn Nachtwacht vormt het decor van de "City of the world".
Een mevrouw uit Colombia vraagt mij wat het hesje toch te betekenen heeft met het opschrift "Women walk for women". We hebben een leuk gesprek, half in 't Engels, half in 't Spaans, en ze krijgt de website van "Puertas Abiertas" (Open Doors) mee. (Reminder: volgende x foldertjes over Women-to-women meenemen!)
We kunnen ons maar met moeite losrukken van het Rembrandtplein, maar we hebben nog meer dan 10 kilometer te gaan, dus verder maar weer. Een van de verrassingen van deze wandeltocht was zonder twijfel de Boekenmarkt in de Oudemanhuispoort (de naam alleen al!).
Daar was tot 1941 een boekenmarkt, die gedreven werd door joodse boekhandelaren en zij verkochten hun waar uit kisten langs de muren en uit "boekenkasten", nissen in de muren van het overdekte straatje. De handelaren zijn naar Westerbork vervoerd en naar de vernietigingskampen. Slechts 1 echtpaar keerde na de oorlog terug, en dreven nog enkele jaren hun boekhandel in de "Poort". Nu is het een pittoresk overdekt straatje, met boeken....die zijn gebleven.
We steken de Amstel over, en passeren het Waterlooplein en de Stopera. Jo Anne legt bij het Joodse Verzetsmonument aan de Amstel een steentje uit Sobibor.
" Als Joden hun doden willen eren,
leggen ze géén bloemen op het graf.
Ze leggen er kleine stenen op,
stenen op stenen,
die weer en wind kunnen doorstaan,
onvergankelijk als de liefde,
eeuwig als het geloof."
Nu komen we in de vroegere Joodse buurt. Hoe confronterend is het om op sommige huizen een eenvoudig stuk papier voor het raam te zien hangen met deze tekst:
" 1 van de 21.662 huizen waar Joden woonden die in de 2e Wereldoorlog werden vermoord."
We steken het Jonas Daniel Meijerplein over met het beeld van de "Dokwerker", ter herinnering aan het enige massale verzet dat Nederlanders hebben geboden tegen de onmenselijke behandeling van de Joden. Het heeft niet mogen baten.
We komen in het Wertheimpark, waar het Auschwitzmonument is. Een grote spiegelende glasplaat vol met barsten, die symboliseert dat "de hemel na Auschwitz nooit meer ongeschonden is. "
Op de spiegelplaat leggen we een steentje neer uit Auschwitz.
We lopen het laatste gedeelte van de Proloog door de Plantagebuurt. Prachtige voorname huizen, waar de upperclass van de Amsterdamse Joden woonden. Hennie en ik zeggen tegen elkaar, hoe onvoorstelbaar het voor deze mensen geweest moet zijn om uit hun mooie huizen gehaald te worden, bij elkaar gedreven zonder enig respect, eerst naar Westerbork - in de van luizen vergeven barakken op de wijde Drentse heide - en dan in veewagens naar Sobibor, naar Auschwitz, Mauthausen en noem maar op.
" Geen voorstelling van te maken."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten