Soms loopt het anders....door Hennie

Van Elburg naar ’t Harde.

Dat het meer dan twee maanden zou duren voordat we het Westerborkpad opnieuw zouden bewandelen hadden we niet gedacht. Omstandigheden maakten het er naar dat er echt een pas op de plaats moest worden gemaakt. De wandelingen die we gemist hebben halen we nog in, maar we starten vandaag met de route die al ingepland was: De zussendag! Jo Anne, Mineke en ik. Een niet al te lange route waar we het rustig aan kunnen doen. Volgens Jo Anne kunnen we een klein gedeelte van de voorafgaande route die van ’t Harde naar Elburg gaat alvast wel even doen en daarna de wandeling beginnen die retour naar ’t Harde gaat.

Achteraf gezien was dat “even” een kilometer of vier extra op de 8,5 km. die op het programma stond voor vandaag. Ach, wat zou het? De synagoge die we wilden bezoeken was bij onze aankomst nog gesloten en als we het rondje door Elburg en over de stadswal hebben gemaakt is het geopend. Mineke mag kiezen welke tekst er aan het kaarsje komt te hangen die we bij de Joodse begraafplaats neerzetten. Er wordt een steentje uit Auschwitz bijgelegd. Behalve het fluisteren van de boomblaadjes in de wind is het er stil. In de schaduw van de bomen lezen we de namen die op de plaquette staan. Soms loopt het anders….

Bij binnenkomst van de synagoge worden we hartelijk begroet en bij het zien van ons WP-boekje vraagt de vrijwilliger of we er een stempel in willen. Uiteraard, graag zelfs. Er is een tentoonstelling met de titel “SIMCHA” dat in het Hebreeuws "Vreugde" betekent. Textielkunstenares Jackie Howard maakt met gebruik van allerlei gekleurde stoffen bijzondere creaties die geïnspireerd zijn op de psalmen, profeten en Joodse feestdagen. Wat een kunst. www.jackiehoward.nl

 De 3 gezusters stappen daarna nog een klein eindje door het vissersstadje dat ooit aan de Zuiderzee lag en gaan over kleine paadjes richting ’t Harde. Soms is het zo smal dat we achter elkaar moeten wandelen en ondertussen genieten we van de omgeving. Wat een mooi gebied is dit! Het gaat niet heel hard maar wel heel mooi. En we verbazen ons er over dat het zo goed gaat, want nog geen 3 weken geleden had ik niet gedacht dat deze afstand al weer haalbaar zou zijn voor mij. Jo Anne zet een Halleluja-lied in en Mineke en ik doen mee. Dankbaar voor zoveel goeds!

Vroeger, toen wij kinderen waren, kregen wij van onze moeder – als we op schoolreis gingen – een hardbroodje met dunne plakjes metworst mee.
Nu hebben we die ook mee. Zittend op een betonnen bruggetje maken we een foto die we per direct naar onze ouders sturen via e-mail. Dat is dan ook het enige nieuwerwetse dat er is op dat moment. Want we zitten, net als in onze kindertijd, met bengelende benen net boven de waterspiegel te genieten van ons ‘hapbroodje’ met het uitzicht op weelderig bloeiend fluitenkruid dat rondom ons wuift in de wind. De wal wordt geïnspecteerd op wat dit of dat wel niet is en allerlei waterlopertjes zien we hun baantjes trekken. Jo Anne ziet verdachte bubbels opstijgen uit het water….vast een zeker een snoek! Wat heeft ze ooit joekels van snoeken aan de haak geslagen. 

Tegenwoordig hebben we andere hobby’s. Tijdens het favoriete wandelen zoeken we ook wel eens naar geo-caches. Een moderne vorm van schat zoeken. Er moet daar vlakbij eentje liggen met een flinke moeilijkheidsgraad, maar we laten ons niet zomaar kennen. De schat moest te vinden zijn door ouderwets ‘bok staan’, volgens Jo Anne. Niet moeilijk, dus zij de handen klem en ik met één voet daar in al wiebelend en zoekend naar de schat die volgens haar aan de bovenkant van een bewegwijzeringpaal moest zitten. Mineke stond er bij, keek er naar en maakte een foto. De schat werd niet gevonden maar we voelden ons weer even kind…

Vlakbij ’t Harde ontdekken we het enige audiopunt dat op dit gedeelte van de route ligt. We luisteren naar het verhaal van Carla Jacobs.
Een twaalfjarig meisje, alleen in de onderduik. Haar ouders en twee zusjes zitten ook ondergedoken maar allemaal ergens anders. De tocht langs vele adressen die Carla maakt eindigt op een grote boerderij van de familie Spaan.
Boer Spaan en zijn oudste zoon Willem worden opgepakt en te werk gesteld in Duitsland. Willem komt om en zijn vader komt uitgeput terug. Kort na de bevrijding sterft hij. Tijdens de onderduik dacht het tienermeisje vaak aan haar vader. Zij zegt:”Ik dacht die loopt ergens of is ergens, maar ik realiseerde me niet dat hij dood kon zijn.” Carla overleefde met haar moeder en twee zusjes de onderduik. Maurits Jacobs stierf in een concentratiekamp.

Soms loopt het anders…